Καλοκαίρι του '19. Ένα Καλοκαίρι που δεν αναθεμάτισα την ώρα και τη στιγμή της ζέστης, του ιδρώτα και όλων εκείνων που συνοδεύουν αυτή, την κατά τα άλλα, όμορφή εποχή. Το χάρηκα αυτό το Καλοκαίρι. Μετά από πολύ καιρό.
Με στοιχειώνει ένα λάθος. Ένα λάθος που κάνω ξανά και ξανά. Κι όμως όταν το κάνω φαίνεται τόσο σωστό. Και μετά ξεφτίζει πάλι. Όπως όλα τα φτηνά αρώματα. Αυτό το πήγαινέλα με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια.
Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να σας συστήσω τις φίλες μου. Με ψευδώνυμα βεβαίως, μην ξεφτιλιστούμε εντελώς. Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, πιο πολύ ενδιαφέρομαι για την πλούσια κόμη μου, που αν τις έβγαζα στο κλαρί με τα αληθινά τους ονόματα, θα κινδύνευε με πλήρη αφανισμό.
Τον είδες, τον ερωτεύτηκες, ζήσατε happily ever after και αυτή είναι η σωστή σειρά. Μμμμ... για τη Σταχτόπουτα και τη Χιονάτη ίσως. Για εσένα όμως όοοοοχι, γιατί εσένα σου έλαχε το αγοράκι με τα σπίρτα. Ο μονίμως κατατρεγμένος, ο χτυπημένος από τη μοίρα και την άτιμη την κενωνία. Αυτός που ενώ είναι βουτηγμένος στη δυστυχία του, νομίζει πώς κάνει...
Ε ρε τι γίνεται στην μαγγιώρα την συμπρωτεύουσα, την χιλιοτραγουδισμένη. Γι αυτό την γουστάρουν όλοι αυτή την πόλη, γιατί πάντα κάτι γίνεται και κανένας δεν βαριέται. Και το κυριότερο... αυτό που γίνεται μαθαίνεται και καταλήγεις να γελάει μαζί σου όλη η Θεσσαλονίκη, ξεχνώντας, βέβαια, ο καθένας τα δικά του χάλια.
Κι εκεί που κάθομαι αμέριμνη και απολαμβάνω την ησυχία της Κυριακής (λέμε τώρα γιατί ήταν στο σπίτι και ο γιος μου, ο οποίος ενώ έπρεπε να διαβάζει θυμόταν να με ρωτάει ότι του ερχόταν στο μυαλό, από το γιατί τα σαλιγκάρια τρώγονται ενώ οι γυμνοσάλιαγκες όχι, μέχρι το σε ποια ηλικία θα του επιτρέπεται να πάει σε στριπτιτζάδικο), σκάει αίτημα...
Σκόρπιες σκέψεις έχω. Σκόρπιες σκέψεις έχουμε όλοι. Δεν αναγνώρισα κανέναν στα κείμενα τους για σένα. Θα τους αναγνώριζα παντού. Όταν έγραψαν για εσένα όχι. Αν δεν υπέγραφαν η Λίλα, ο Κώστας, η Ξένια, θα ορκιζόμουν ότι γράφει κάποιος άλλος. Ίσως το ίδιο να πούνε κι αυτοί. Δεν ξέρω.
Ναι, στρίβειν δια του αγαμήτου. Ακριβώς όπως το λέει ο τίτλος. Δεν πιστεύω να σοκαρίστηκε κανείς;;
Με αφορμή το el clasico που διεξήχθη (πωωω πώς τα λέω η λόγια!!!!) τις προάλλες στην πόλη μας, ανάμεσα στον Άρη και στον Πάοκ, (ναι χαμουτζή μου που γελάς χαιρέκακα, για εμάς αυτό είναι το el clasico), είπα να αναφερθώ στην αγάπη που έχουν οι άντρες για το ποδόσφαιρο, η οποία αφενός με συγκινεί και αφετέρου την βρίσκω άκρως καυλωτική....
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90' όλοι θέλαμε να ανοίξουμε τα φτερά μας, στις κοντινότερες πόλεις και κατά προτίμηση στην πρωτεύουσα και στην συμπρωτεύουσα. Οι δουλειές ερχόντουσαν με τον ανεμιστήρα και το χρήμα έρεε άφθονο. Βλέπαμε στα Αμερικάνικα σήριαλ, τα στελέχη των πολυεθνικών επιχειρήσεων, με τις σπιταρόνες, τις αμαξάρες και την...
Άντρας που είναι να συνεργαστείτε και στην πέφτει, κόψτον εντελώς, μην ελπίζεις σε συνεργασία. Αν ήθελε όντως να συνεργαστείτε δεν θα στην έπεφτε ποτέ. Ποντάρει στην ανάγκη σου για να σε συναναστρέφεται. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΕΛΟΣ.
Όταν στέλνεις φιλάκια στο αυγολέμονο, δεν κόβει. Καρατσεκαρισμένο. Μου το έμαθε η πεθερά μου. Καταπληκτική μαγείρισσα....
