ΑΠΩΛΕΙΑ!!

Όχι, όχι μην ανησυχείτε. Δεν γράφω για θάνατο. Γράφω για ερωτική απώλεια. Όμως, ένας μικρός θάνατος δεν είναι κι αυτή? Ίσως χειρότερος, ίσως καλύτερος. Δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ, γι αυτό μην βιαστείτε να με λιθοβολήσετε που τα συγκρίνω. Και εν πάσει περιπτώσει θα τα συγκρίνω όσο θέλω...

ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 2019

Η αδερφή μου ήταν περιχαρής που είχα πάει να την επισκεφτώ. Είχε μόλις μετακομίσει στην Αθήνα και ένιωθε λιγάκι μόνη. Όσο και να το παίζει Power Ranger (όχι η ροζ γιατί η ροζ είμαι εγώ), πάντα η έλλειψη της οικογένειας την πονάει. Μου έδειχνε με χαρά τη δουλειά, το γραφείο της και με σύστηνε σε όλους τους συναδέλφους, σαν το παιδάκι που συστήνει τη μαμά του όταν πάει για πρώτη φορά στο σχολείο.

Ήθελε να δω και το σπίτι της. Πώς μπορούσα να αρνηθώ; Πήγαμε λιγουλάκι γρήγορα γιατί βιαζόμουν, αλλά μεταξύ μας ήθελα κι εγώ να το δω. Καθόλη τη διάρκεια μου μιλούσε για την Κα Μάρθα. Την σπιτονοικοκυρά της. Μου την παρουσίαζε σαν μια γλυκειά κυρία, με αβρούς τρόπους και καθόλου ταπεινή καταγωγή. Ήταν εκείνη που περιέθαλψε την αδερφή μου στον σεισμό της Αθήνας όταν βγήκε το ζώον έντρομη από το σπίτι έχοντας πάνω της μόνο μια κουβέρτα. Πάλι καλά που της έκοψε να αρπάξει την κουβέρτα και δεν βγήκε ξεβράκωτη.

Όταν φτάσαμε η Κα Μάρθα μας περίμενε στην εξώπορτα. Και τότε την είδα. Μετρίου αναστήματος, γλυκειά και καλοσυνάτη. Όπως μου την είχε περιγράψει. Παλιά Γλυφαδιώτισσα με καταβολές από τον Πειραιά. Ντόμπρα και αληθινή χωρίς καμία υπερβολή ή καμία διάθεση υπεροψίας. Με καλλιέργεια και μόρφωση που δεν χρειαζόταν να στην πετάει στα μούτρα για να την καταλάβεις.

Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Ήταν πάνω από εβδομήντα αλλά φαινόταν μόλις εξήντα. Προσεγμένη από την κορυφή έως τα νύχια, χωρίς ίχνος κακογουστιάς. Η ποιότητα της ήταν τόσο διακριτική που γινόταν διακριτή μόνο από το έμπειρο μάτι.

Μου τα έδειξαν όλα. Τον κήπο, τα σπίτια που απαρτίζονταν από άτομα της οικογένειας... όλα. Πρώτα πήγαμε στο σπίτι της Κας Μάρθας. Το άνοιξε διάπλατα για εμένα και ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Είχε την αίγλη και την υπερβολή των αρχοντικών σπιτιών της δεκαετίας του 80. Μου θύμισε τα μικράτα μου. Τότε που βλέπαμε βιντεοταινίες με τον Στάθη Ψάλτη και έδειχνε τα σπίτια των πλουσίων.

Ο χώρος ήταν σαν τη Disney Land για εμένα. Τον κοιτούσα λαίμαργα και προσπαθούσα να μάθω όσες περισσότερες πληροφορίες. Μου τις έδινε αυτάρεσκα και χαιρόταν πολύ όταν αναγνώριζα κάτι από μόνη μου. Τότε είδα πάνω από το τζάκι ένα πορτρέτο. Ήταν εκείνη... πανέμορφο πορτρέτο όπως και το μοντέλο του. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να με κάνει να υποψιαστώ την ιστορία πίσω από αυτό το έργο τέχνης....

ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ 1983

Ένα δικό της πορτρέτο μέσα στο σπίτι, ήταν τουλάχιστον αναγκαίο. Γύρω στα 40, όμορφη και αρχοντική με μια αύρα που σου κέντριζε το ενδιαφέρον είτε το ήθελες είτε όχι και ένα άντρα να την λατρεύει, ένα πορτρέτο της ήταν το ελάχιστο για να δηλώνει με θράσσος ποια είναι η κυρία του σπιτιού.

Το έργο φυσικά, έπρεπε να αναλάβει κάποιος διακεκριμένος ζωγράφος όπως κι έγινε. Διότι κάθε γλυφαδιώτικο σπίτι της δεκαετίας του 80' που σεβόταν τον εαυτό του, είχε και τον προσωπικό του ζωγράφο.

Ο Γ. πήγε από νωρίς στο σπίτι της Μάρθας για να τη στήσει. Μάλλον δεν χρειάστηκε γιατί ήξερε από μόνη της ακριβώς πώς θα στηθεί και πώς θα ντυθεί. Το μαλλί πιασμένο σε έναν ανάλαφρο κότσο, ένα πανέμορφο φουστάνι και μια αντιφατική πασμίνα, ολοκλήρωνε την αρχοντοφτιαγμένη εικόνα της. Το σκηνικό απλό και λιτό. Μια βελούδινη καρέκλα και από πίσω μια ιδέα κουρτίνας, έτσι για να μην είναι εντελώς σκέτο. Το μοντέλο έφτανε και περίσσευε.

Ο Γ. έκανε τη δουλειά του αργά και μεθοδικά. Από ένα σημείο και μετά όμως η Μάρθα αντιλήφθηκε, ότι αργούσε εντέχνως έως κι επίτηδες. Επίσης είχε αρχίσει να αισθάνεται άβολα, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Ξέρεις.. από αυτά που τα νιώθουμε οι γυναίκες, αλλά λέμε, "Μπα, ιδέα μου θα είναι".

Τελείωσε το έργο του, το παρέδωσε, πληρώθηκε και εξαφανίστηκε προσωρινά από τη ζωή τους, έως ένα πρωινό που κατέφθασε στο σπίτι μια πρόσκληση για μια έκθεση που ετοίμαζε σε ένα πολυχώρο κάπου στο βόρεια προάστια.

Πλήθος κόσμου κατέκλυζε την αίθουσα για να θαυμάσει τις δημιουργίες του διάσημου, για την εποχή, ζωγράφου. Η Μάρθα με τον άντρα της περιηγηθήκαν με ζωντάνια και ενδιαφέρον στον χώρο έως ότου ένα περίεργο έκθεμα τους τράβηξε την προσοχή. Όχι ευχάριστα. Ήταν ακριβώς ο πίνακας που είχε φτιάξει για τη Μάρθα, αλλά χωρίς εκείνη.

Όλα τα άλλα ήταν ακριβώς ίδια. Η πολυθρόνα, τα χρώματα, η κουρτίνα από πίσω. Το μόνο που έλειπε ήταν εκείνη. Η ονομασία του πίνακα ήταν... ΑΠΩΛΕΙΑ. Κατάλαβαν αμέσως και οι δύο τι είχε συμβεί...

Είναι γνωστό πως οι καλλιτέχνες εκφράζουν τον έρωτά τους, μέσω της τέχνης. Και η ιστορία επαναλαμβανόταν για ακόμη μια φορά. Ο ζωγράφος είχε ερωτευθεί τη μούσα του.

Ο άντρας της Μάρθας φανερά ενοχλημένος ζήτησε να αγοράσει τον πίνακα. Τότε το Γ. ως άλλος Χορν στην κάλπικη λίρα απάντησε... ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ!!

Σήμερα...

Μπορεί η ιστορία μου να φαντάζει προϊόν μυθοπλασίας αλλά δεν είναι. Είναι καθόλα αληθινή. Νιώθω τυχερή που μου την εκμυστηρεύτηκε η Κα Μάρθα. Η καλή μου Κα Μάρθα. Νιώθω τυχερή που αισθάνθηκα έστω και για λίγο την απελπισία του μονόπλευρα ερωτευμένου ή ότι άλλο μπορεί να ένιωσε αυτός ο άνθρωπος.

Όλοι είχαμε τέτοιες απώλειες στη ζωή. Όλοι ξέρουμε πώς είναι... Καλή σου ώρα γλυκέ μου ζωγράφε...το μοντέλο σου να ξέρεις σε θυμάται με αγάπη.

*Φώτο από το έργο του Jean-Léon Gérôme, «Πυγμαλίων και Γαλάτεια», 1890. 

Φανερά ο δημιουργός ερωτεύεται το δημιούργημα του.