ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΕΟΣ

Καλοκαίρι του '19. Ένα Καλοκαίρι που δεν αναθεμάτισα την ώρα και τη στιγμή της ζέστης, του ιδρώτα και όλων εκείνων που συνοδεύουν αυτή, την κατά τα άλλα, όμορφή εποχή. Το χάρηκα αυτό το Καλοκαίρι. Μετά από πολύ καιρό.

Ήταν από τα πρώτα Καλοκαίρια που είχα βάλει κάπως τη ζωή μου σε μια τάξη ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να νομίζω και είπα να χαρώ ότι είχα αφήσει πίσω μου νοσταλγικά όλα αυτά τα χρόνια.

Περίμενα κάθε φορά, υπομονετικά το Σαββατοκύριακο για να πάω την εκδρομούλα μου, με φίλους ή συγγενείς (στη Χαλκιδική φυσικά). Tις υπόλοιπες ημέρες κλεινόμουν στο Air Condition ή έκανα επιδρομές σε βραδινά μπαράκια, αφού είχε πέσει φυσικά ο ήλιος. Με λίγα λόγια, αγαπούσα και χαιρόμουν εκείνα που είχα, χωρίς να σκέφτομαι συνέχεια εκείνα που δεν είχα. Αυτό δεν είναι λίγο ευτυχία;;

Μια Κυριακή αποφάσισα να απατήσω τη Χαλκιδικάρα μου και να μην πάω. Προκειμένου όμως να μην μείνω στους τέσσερις τοίχους, αποφασίσαμε με μια φίλη να επισκεφτούμε ένα Beach Bar, χωμένο στο πουθενά, σε κοντινό μέρος της Θεσσαλονίκης. Τελικά όσο μεγαλώνω δέχομαι, είτε θέλω είτε όχι, πώς όλα για κάποιο λόγο γίνονται.

Αφού απολαύσαμε - παραδόξως - τη θάλασσα, απλώσαμε τις κορμάρες μας στον ήλιο τον ηλιάτορα τον πετροπαιχνιδιάτορα που λέει και ο Ελύτης, ήπιαμε και τα τσίπουρα μας για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Όχι ότι θέλαμε...αναγκαστικά...καταλαβαίνετε... Εγώ φυσικά στη συνέχεια, έριξα έναν ύπνο τρικούβερτο στην ξαπλώστρα κατά τη συνήθεια μου. Δεν παίζει να πάω κάπου και να μην κοιμηθώ. Με μισεί κόσμος για αυτό. Μεταξύ μας...ποσώς με απασχολεί...

Κατά το σούρουπο - το μόνο που έμενε ήταν να μας κολλήσουν ένσημο οι άνθρωποι - είδε κι απόειδε η φίλη μου και με ξύπνησε να φύγουμε. Ανηφορίσαμε προς την έξοδο λίγο ζαβλακωμένες και αράθυμες. Η φίλη μου, μου ζήτησε να την περιμένω να πάει τουαλέτα και στάθηκα σε ένα σημείο μόνη και λίγο βαριεστημένη. 

ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΕΙΔΑ!

Σε ένα μέρος που έμοιαζε με αποδυτήριο, πήρε το μάτι μου έναν άντρα. Μάλλον... όχι άντρα...μια οπτασία. Ήταν ημίγυμνος, ξυπόλητος και είχε αφήσει την πόρτα λίγο ανοιχτή. Έριχνε νερό στο σώμα του με κάτι που κρατούσε στα χέρια. Κάτι σαν μπιτόνι. Δεν θυμάμαι ιδιαίτερα τις επιμέρους λεπτομέρειες. Εστίασα πάνω του θέλοντας και μη. Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα, πως λαμπύριζαν οι σταγόνες στο πρόσωπο και στα μαλλιά του. 

Φορούσε μια μαύρη βερμούδα η οποία είχε κολλήσει πάνω του από την υγρασία. Ήταν ψηλός, μελαχρινός με κορμί Έλληνα Θεού. Τον παρομοίασα με τον Άρη, τον Θεό του πολέμου. Τι γιατί; Γιατί κάπως έτσι τον είχα πάντα στο μυαλό μου. Σαν αυτόν! Ή μάλλον διορθώνω. Αυτός ήταν πολύ καλύτερος από αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Είχε πιάσει να νυχτώνει. Το τελευταίο φως της ημέρας έπεφτε πάνω του και αυτό έκανε την οπτασία ακόμα πιο ονειρική. Έμεινα να τον κοιτάζω αποχαυνωμένη έως ότου ήρθε η φίλη μου και με σκούντηξε να φύγουμε. Σπαστικιά! Φεύγοντας τον έψαχνα, αλλά όσο  έκανα για να να γυρίσω το κεφάλι μου, τόσο χρειάστηκε για να χαθεί.

Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση όμως, ήταν πως όσο μου φαινόταν θεϊκός, άλλο τόσο μου φαινόταν και γήινος, πράγμα το οποίο τον έκανε ακόμα πιο ελκυστικό στα μάτια μου. Έμοιαζε απόμακρος και συνάμα προσιτός με έναν ανδρισμό που δεν σου άφηνε περιθώρια αμφιβολίας. Με μια αύρα που σου έδινε όλα τα στοιχεία απλόχερα, χωρίς όμως να μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις.

Κάθε φορά που τον φέρνω στη σκέψη μου, ειλικρινά δεν μπορώ να αποφασίσω αν όντως τον είδα ή αν ήταν τελικά αποκύημα της φαντασίας μου. Όπως και να 'χει, ήταν από τις ωραιότερες εικόνες που έχω δει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Κι ίσως κείνη τη βραδιά με το μπλε το παλικάρι, αν δεν ήμουνα δειλή... δεν ξέρω αν είχε δυο ματάκια μπλε, αλλά και πορτοκαλί να είχε το ίδιο θα μου έκανε. Δεν συναντάς κάθε μέρα άλλωστε ένα Έλληνα Θεό....

Αν τον έψαξα από τότε; Όχι. Άλλωστε δεν ξέρω τίποτα για αυτόν. Αλλά και να ήξερα... μεταξύ μας... ίσως να μη τον έψαχνα. Θέλω να κρατήσω εκείνη την αυταπάτη στο μυαλό μου άσπιλη. Αλλά που ξέρεις; Ζωή είναι αυτή. Μπορεί μια μέρα τον φέρει στα πόδια μου. Ακόμα και σίγουρη να μην είμαι αν θα είναι αυτός ή όχι, θα έχει κι αυτό τη μαγεία του. Άλλωστε όλα όσα σας διηγούμαι μαγικά δεν είναι; Σαν εκείνον...