ΦΕΥΓΩ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

2020-10-05

Αγάπησα τη Θεσσαλονίκη ένα πρωινό του Οκτώβρη. Την είδα από ένα μικρό παράθυρο σε κάποιο παρακμιακό διαμέρισμα του Βαρδάρη, απέναντι από τη Χρυσή Πύλη. Νυσταγμένη το χάραμα, αντίκρισα τον πρωινό ήλιο, να πέφτει πάνω στα χαλάσματα και να τα χαϊδεύει σχεδόν ερωτικά.

Εκείνη ήταν η στιγμή που τη λάτρεψα και μπήκε μέσα μου το μικρόβιο αυτής της πλανεύτρας πόλης. Την ήθελα με όλο το πακέτο. Να μένω κάπου στο κέντρο ή όπου τέλος πάντων θα μύριζε Θεσσαλονίκη πιο πολύ. Σε ένα σπίτι με ξύλινα πατώματα να τρίζουν και παλιές μεταλλικές τέντες να νομίζουν ότι σταματούν τον ήλιο.

Να έχει μέσα έναν έρωτα αλήτη. Ένα πάθος που να με γυρίζει με μανία γύρω από τον εγωισμό μου και με το πρώτο άγγιγμα του να τον απαρνιέμαι τρεις φορές. Με μια λύπη και τρεις χαρές για να υπάρχει ισορροπία. Με πίκρες, με τσακωμούς και με ξαναμονιάσματα, έτσι για να μη βαριόμαστε ο ένας τον άλλο. Με αναμονή κάθε βράδυ να γυρίσει κουρασμένος και ποτέ να μη μου το κάνει σίγουρο.

Με φαγητά τις Κυριακές και με βόλτες στην παραλία. Εκείνος να βλέπει με πάθος τον ΠΑΟΚ και μετά να δείχνει το πάθος του για μένα. Με αγάπη. Πολύ αγάπη. Να αγαπάμε τη ζωή μας, μόνο και μόνο επειδή μας έκανε τη χάρη να είμαστε μαζί. Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να το δείχνουμε με τον καλό ή τον κακό τρόπο.

Η όμορφη κυρία μου όμως, δεν μου έκανε τη χάρη. Με έκανε να νομίζω, αλλά δεν με ικανοποίησε. Αντί για τη δική μου ευτυχία, μου έδωσε έναν έρωτα μονόπλευρο. Έναν έρωτα που έλαμπε τη νύχτα και εξαφανιζόταν με το φως της μέρας. Που δεν με ήθελε στη ζωή του.

Μου τον έδινε και μου τον έπαιρνε ξανά, μπας και προλάβω να ξεδιψάσω. Άρχισα να αισθάνομαι πια μόνη στην πόλη που μέχρι τώρα με έκρυβε ζεστά στην αγκαλιά της. Οι γωνιές που άλλοτε με μάγευαν, πλέον με πληγώνουν και μόνο δάκρυα με κερνάνε. Ίσως δεν ήταν ποτέ η Θεσσαλονίκη. Ίσως ήταν ο έρωτας που περίμενα υπομονετικά.

Αφού δεν τα κατάφερα, φεύγω. Στην Πρωτεύουσα θα με περιμένουν καινούριες περιπέτειες, καινούρια όνειρα και καινούριες απογοητεύσεις. Θα μου πεις... μήπως εκεί νομίζεις ότι θα τον βρεις; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Την Αθήνα όμως χωρίς τον έρωτα μου την αντέχω. Τη Θεσσαλονίκη όχι...

© 2016 Μπελίδου Νόνα, Θεσσαλονίκη
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε