ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΑΨΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ

Ούτε μια καψούρα της προκοπής δεν μπόρεσες να μου προσφέρεις. 

Ξέρεις...από αυτές που δεν αντέχεις και σπας...μόνο για να με δεις.

Που δεν σκέφτεσαι λογικά ή μάλλον δεν σκέφτεσαι καθόλου. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να με αγγίξεις.

Από αυτές που με περιμένεις έξω από το σπίτι κι έτσι και κάνω το λάθος να μην είμαι εκεί να μου κάνεις μανούρα.

Απ' αυτές, που δεν υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο. Μόνο εγώ.

Που τα βάζεις όλα στην άκρη απλά και μόνο για να με μυρίσεις και μετά να μπεις μέσα μου.

Απ' αυτές...με τους όρκους ότι δεν θα μου ξαναμιλήσεις, και με ένα μου μήνυμα να γυρνάνε όλα τούμπα.

Που καίγεσαι από πόθο κι αντί να αντισταθείς, λες "δε γαμιέται, ας καούμε, αρκεί να καούμε μαζί" και πέφτεις και πάλι με τα μούτρα.

Απ' αυτές τις καψούρες...τις ωραίες...

Αλλά ακόμα και γι αυτό... Λίγος ήσουν