Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ
Παλιά τα σπίτια στη Θεσσαλονίκη. Παλιοί και οι άνθρωποι. Λεπτοί οι τοίχοι, ακούς τα πάντα. Ο καθένας κουβαλάει την ιστορία του. Και ο άνθρωπος και ο τοίχος. Όταν είσαι ο γείτονας και ειδικά ο από κάτω, ακούς θες δεν θες. Μερικές φορές θες, γιατί το κουτσομπολιό είναι στο αίμα μας και άλλες πάλι όχι, γιατί απλά κουράστηκες να ακούς κάποιον να ουρλιάζει.
Όταν πρωτοήρθα στη Θεσσαλονίκη το 15' η μόνη που μου χτύπησε την πόρτα για να με καλωσορίσει, ήταν η Κα Μ. που έμενε από πάνω. Μου είπε ότι έμαθε πώς μετακόμισα και πως μεγαλώνω ένα παιδί μόνη μου και αν χρειαστώ κάτι να μη διστάσω γιατί κι εκείνη μεγάλωνε τον γιο της μόνη της. Σχεδόν δεν πίστευα αυτό που συνέβη και νόμιζα ότι αυτά τα βλέπεις στα έργα.
Αφού ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα αντιλήφθηκα ότι η Κα Μ. ήταν μια διαταραγμένη προσωπικότητα, που μάλλον (χωρίς να είμαι ειδικός) είχε βαριάς μορφής κατάθλιψη. Ζωντοχήρα από τα 30 (όταν τη γνώρισα ήταν 55) και, όπως ισχυρίστηκε, από τότε είχε να πάει με άντρα. Οπότε καταλαβαίνετε... η αγαμία και η έλλειψη συντρόφου γενικότερα την είχανε χτυπήσει παντού.
Δεν μπορούσε να προφέρει σωστά μια ολοκληρωμένη πρόταση, ο συλλογισμός της ήταν μονίμως ασυνάρτητος, έκανε διάφορες εκφράσεις επαναλαμβανόμενες και είχε μαλώσει άσχημα με την προσωπική και την οικιακή υγιεινή (θα έπρεπε να την έχεις στα τρία μέτρα και λίγα λέω). Με λίγα λόγια την έχει την πετριά της. Εντάξει, εντάξει το μαλακίζω λίγο για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, αλλά τα πράγματα ήταν σοβαρά.
Η Κα Μ. είχε και έναν γιο γύρω στα 25. Φαινομενικά ήταν ένας νορμάλ, έως και συμπαθητικός άνθρωπος. Οι λεπτοί τοίχοι όμως της παλιάς θεσσαλονικιώτικης πολυκατοικίας είχα άλλα να πουν...
Το δωμάτιο μου είναι ακριβώς κάτω από εκείνο της Κας Μ. Όχι απλά ακουγόντουσαν όλα, ήμασταν σε απευθείας μετάδοση. Άκουγα συχνά πυκνά έναν γιο να ουρλιάζει στη μάνα του με διάφορες κατηγορίες και βρισιές του τύπου «Βρωμιάρα πήγαινε πλύσου, άντε στο διάολο, μου έχεις φάει τη ζωή», και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Αυτό που μου έκανε όμως περισσότερη εντύπωση, ήταν ότι την αποκαλούσε συνέχεια Μ. και όχι μαμά ή μάνα ή μητέρα ή τέλος πάντων κάτι που να θυμίζει ότι τον γέννησε.
Όλο αυτό γινόταν όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα. Μερικές φορές φώναζε τόσο πολύ που νόμιζες ότι θα πνιγεί. Είχα βαρεθεί να τον ακούω. Έτσι μου ερχότανε να πάω πάνω και να του πω "Σκάσε επιτέλους!! ΣΚΑΣΕ!!!".
Δεν ξέρω ποιον να λυπηθώ και ποιον να κατηγορήσω σε αυτή την περίπτωση. Την Κα Μ. που από τότε που χώρισε αντικατέστησε τον άντρα της με τον γιο της σε σημείο που τον έπνιξε ή εκείνον που δεν έχει καταλάβει ότι η μάνα του έχει ψυχολογικό πρόβλημα? Δεν ξέρω. Δεν θέλω και να κρίνω. Άλλωστε δεν ξέρω και ακριβώς τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή που προσπάθησα δειλά δειλά να της ανοίξω κουβέντα, τον κάλυψε εντέχνως. Μάνα...
Ήρθε η ώρα λοιπόν να του παραχωρήσει το σπίτι για να πάει να μείνει εκείνη αλλού. Είπα θα ησυχάσουμε από τις φωνές. Αμ δε!! Στο σπίτι έμενε πια μόνος του, αλλά ερχόταν αρκετά συχνά η κοπέλα του. Στην αρχή όλα καλά όλα ανθηρά, ήταν αρκετά τσιριμπίμ τσιριμπόμ. Ένα βράδυ που βρεχε όμως (όχι δεν έβρεχε έτσι το λέω για να φτιάξω ατμόσφαιρα), άκουσα να φωνάξει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που φώναζε και στη μάνα του. Όχι με βρισιές, αλλά είναι στον δρόμο....έρχονται.
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Φέρεται όπως τον έχουν μάθει να φέρεται από το σπίτι του. Διότι σε όλους αυτούς τους καβγάδες, δεν άκουσα ποτέ την Κα Μ. να αντιδράει. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε κάνει, έχω κι εγώ παιδί και όλοι οι γονείς κάνουμε λάθη, αλλά δεν ξέρω... να κάνει κάτι, να τον σταματήσει.
Περιμένω τη συνέχεια. Εύχομαι να βάλει μυαλό και να φέρεται καλύτερα, αλλά συνήθως τον άντρα τον μαθαίνει η μάνα του πώς να φέρεται στις γυναίκες. Γι αυτό προσοχή αγορομάνες!!!!