Πανάθεμά σε.....Αρρώστια μου!!!!!!!

Άργησα πολύ να γράψω αυτή την φορά. Γράφω για σένα. Πώς και τι να γράψω για σένα? Οι σκέψεις χτυπούν με βία το χαρτί και ξαναγυρνούν πίσω. Θέλουν να μείνουν εγκλωβισμένες μέσα μου. Θα τις βγάλω όμως. Με το καλό με το κακό δεν έχει σημασία. Αρκεί να βγουν. Το έχω ανάγκη. Λύτρωση? Μπορεί. Βοήθεια? Ίσως. Μάλλον φοβούνται μην σε χαραμίσω. Μην, προσπαθώντας να σε αποτυπώσω, σε φτηνύνω και χάσεις έδαφος. Σε συνήθισαν κι αυτές. Μεγάλη δύναμη η συνήθεια. Δεν ξέρουν όμως ότι αυτό δεν γίνεται. Τι να σε φτηνύνει? Τι να σε αγγίξει? Σε έχω πληρώσει άλλωστε τόσο ακριβά..... Μικροί οι φόβοι τους μπροστά στους δικούς μου και δεν φτουράνε να με καθηλώσουν. Εγώ φοβάμαι κάτι ιδρωμένα πρωινά της παγωνιάς που ξεγλιστράς νωχελικά απ' το μυαλό μου. Όνειρο ήταν... ξύπνησα. Και τώρα? Τι κάνουμε τώρα? Τίποτα. Απλά συνεχίζεις να ελπίζεις. Ότι έκανες ως τώρα. Έχεις άλλη επιλογή? Όχι. Ήξερα ούτως ή άλλως ότι όνειρο θα ήσουν από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Που σε είδα εγώ, γιατί εσύ δεν με είδες ποτέ.

Σηκώνομαι και πάω βόλτα. Η βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης έχει διαφορετική γεύση κάθε φορά. Η σκέψη όμως αγέρωχη σε σένα. Κοιτάω με λαχτάρα τον Θερμαϊκό κι αυτός με την σειρά του με χαιρετάει πικρόχολα και βαριεστημένα. Τι να με κάνει πάλι χωρίς εσένα? Αφού σε είχα υποσχεθεί. Τι να με κάνει πάλι με την ήττα που 'χω στο βλέμμα? "Διεκδίκησέ τον", μου σιγοψιθυρίζει φουρτουνιασμένος. Τι? Όχι. Περιφρόνηση, you know? Μην την προκαλείς και κυρίως μην την αγνοείς. Αν δεν θέλει σεβάσου το. Έτσι έμαθα εγώ. Καλύτερα να ζω μαζί σου χωρίς εσένα παρά με μια παρουσία χαριστική.

Χαριστικά άλλωστε σ' έχω και μέσα μου τόσα χρόνια. Κι έρχεσαι και φεύγεις και σε διώχνω και πάντα σε μαζεύω πάλι πίσω. Δεμένη μόνη σ' ένα γκρίζο γαϊτανάκι που τελικά ζαλίζει μόνο εμένα. Κι όταν θυμώνω με σένα και με μένα, κι όταν ορκίζομαι να μην ξανασκεφτώ, να μην ξαναελπίσω πως ίσως κάποια στιγμή αποκλίνεις από την παράλληλη γραμμή που έχεις καβαλήσει δίπλα μου, λέω.... "Game Over". Χα χα χα! Συνήθως όμως όταν τα λες αυτά, το υποσυνείδητο γελάει χαιρέκακα και σου σκάει το βράδυ στον προτζέκτορα όσα προσπαθούσες όλη μέρα με μανία να αποτάξεις από μέσα σου. Ξυπνάω πάντα τρομαγμένη από τέτοιες προβολές, σκάω χαμόγελο που πάλι μου έτριψε την αλήθεια στην μούρη και σκέφτομαι δυνατά "Τι Game Over και μαλακίες? Ακόμα όταν σε βλέπω τρέμω.... Αρρώστια μου!!!!"

Πανάθεμά σε ρε κωλόπαιδο. Πανάθεμά σε που περιμένω να φανείς κι ας ξέρω πώς δεν θα 'ρθεις. Που τα δικά σου χείλη είναι χώρα άγνωστη για μένα. Που τα σεντόνια μου δεν γεύτηκαν ποτέ το άρωμά σου. Πανάθεμά σε όμως πιο πολύ για το φόβο ότι όταν έρθει εκείνη η ώρα ίσως δεν είσαι όπως σε φαντάστηκα. Ακόμα όμως κι έτσι, και πάλι θα σ' ευχαριστήσω για την ονειροχώρα που μου χάρισες. Αρρώστια μου.....

Αααααχ τα πα και ξελάφρωσα. Αν αισθάνομαι καλύτερα? Δεν ξέρω. Θα σας απαντήσω κάποια άλλη στιγμή. Τώρα είμαι απασχολημένη. Φέρνω γύρω από τον εαυτό μου κυνηγώντας το καρότο. Για να πω την αλήθεια τα χω και λίγο χαμένα, αφού όσα τόλμησα να γράψω αλλά δεν τόλμησα να ζήσω.... ήταν όλη μου η ζωή.