ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ

2020-09-27

Μήπως και ήξερες?? Ότι ήξερες έκανες. Όπως όλοι οι γονείς. Είχες μάθει να επικοινωνείς με τη βία. Γιατί έτσι ήξερες. Ήταν ο τρόπος σου να επιβιώνεις. Χωρίς μάνα χωρίς πατέρα να σου δείξει το σωστό. Μήπως και προσπάθησα ποτέ να σε καταλάβω? Σε έκρινα σκληρά γιατί αυτή είμαι.

Μας έλεγες πάντα "Όταν θα χάσετε τη μάνα σας θα με καταλάβετε". Αλλά δεν άκουγα. Πίστευα πως δεν θα σε χάσω ποτέ. Που να ξέρα?? Δεν σε έχασα στην τρυφερή ηλικία που έχασες εσύ τη δική σου μαμά, οπότε και πάλι δεν μπορώ να ξέρω.

Σου είπα ότι μου αρέσει το χέρι σου επάνω σου και με ρώτησες "αυτό το χέρι? Έτσι όπως έχει γίνει?". Αυτό μαμά. Έστω αυτό. Κι ας το είχε φάει ο καρκίνος. Και πάλι ήταν το χέρι σου.

Σε βλέπω στα όνειρά μου. Επιτέλους σε βλέπω. Νιώθω την προστασία σου. Εκείνη που δεν άφηνε κανέναν να με πειράξει. Λίγο πριν φύγεις σε ρώτησα για τη ζωή μου και μου απάντησες έστω κι αν δεν μπορούσες να μιλήσεις καθαρά. Κράτησα τη συμβουλή άγιο φυλαχτό.

Όταν είπες "καλύτερα να φύγω", μετά από μία εβδομάδα έφυγες. Θυμάσαι τότε στο νοσοκομείο? Με κοίταξες με αυτά τα τεράστια μάτια. Ήταν τα μόνα που δεν είχε νικήσει ο καρκίνος. Σε ρώτησα γιατί με κοιτάς έτσι και δεν μου απάντησες. Με αποχαιρετούσες, απλά δεν το κατάλαβα. Πάντα είχα θέμα με την αποδοχή. Πάντα αργούσα να διαχειριστώ τις επίπονες καταστάσεις.

Ήταν η τελευταία φορά που σε είδα. Τρέχαμε με την Πένυ να σε προλάβουμε αλλά δεν τα καταφέραμε.... Ακόμα και τότε δεν ήθελα να αποδεχτώ... δεν ήθελα να καταλάβω... Είχα βγει από το σώμα μου και όλα εκείνα συνέβαιναν σε κάποια άλλη. Όχι σε εμένα. Ποτέ σε εμένα.

Πρώτη φορά γράφω για εσένα μαμά. Το έχω ανάγκη. Αυτό το κείμενο βγήκε χείμαρρος από μέσα μου. Η Άννα πάντα μου έλεγε ότι το ταλέντο μου στο γράψιμο είναι ψυχοθεραπεία. Ίσως και να είχε δίκιο.

Πιωμένη είμαι τώρα που γράφω κυρά Γιώτα να ξέρεις. Τιμή σε εσένα Γιωτάρα μου. Έχασα τον ειρμό μου γαμώτο. Ποιος να μου δώσεις μια σιδερογροθιά σαν αυτή που κρατούσες πάντα στην τσάντα σου για να τον φέρω πίσω??

Δεν ξέρω τι να γράψω τα έχω χαμένα. Πίστευα ότι εσύ θα μας θάψεις όλους. Κανένας όμως δεν σε έθαψε μαμά μου. Όπως ακριβώς το ήθελες. Το ένα το χέρι σου είχες πρηστεί. Μου φάνηκε πολύ περίεργο. Όταν σε είδα στο φέρετρο κατάφερα να σε συγχωρήσω. Ένα μόνο θα πω και μακάρι να με ακούσουν όλοι όσοι έχουν τη μαμά τους ζωντανή.

Θα έδινα τα πάντα για να σε έχω συγχωρήσει νωρίτερα. Στο φινάλε...το μόνο που έκανες ήταν να με αγαπάς με τον τρόπο που ήξερες...με τον μόνο τρόπο που είχες μάθει...

Θα δανειστώ έναν στοίχο που μου αρέσει πολύ. Συγνώμη που σε κατηγορούσα για όσα δεν ήμουν ικανή να κάνω...

Συγνώμη μάνα μου... καλό ταξίδι. Το μόνο που με παρηγορεί είναι να σε φαντάζομαι να γελάte με τη Θεία την Ελένη και τη Θεία τη Δήμητρα...να γελάτε πολύ όπως τότε που γελούσατε όλες με το στόμα ανοιχτό και χωρίς ήχο όπως εγώ με τις αδερφές μου. Εύχομαι να είστε μαζί....

Υ.Γ.

Τι όμορφες που είμαστε και οι δύο στη φωτογραφία!!

© 2016 Μπελίδου Νόνα, Θεσσαλονίκη
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε