Τι θα έκανα χωρίς εσένα??

Τι θα έκανα χωρίς εσένα;;;;; Τον ρώτησα γερμένη στον ώμο του, νιώθοντας προστατευμένη από όλους και από όλα. Είχα μόνο ξεχάσει να με προστατέψω από τον εαυτό μου. Ήμουν περήφανη που τον είχα στην ζωή μου. Βασικά ήμουν περήφανη που είχα κάποιον στην ζωή μου. Οποιονδήποτε. Είχα αρχίσει να κουράζομαι μόνη, να ντρέπομαι, και βολεύτηκα όπως όπως, με κάποιον που μου έδωσε λίγη παραπάνω προσοχή από αυτή που πίστευα πώς άξιζα

Όταν ερχόταν οι ώρες όμως της διπλής μας μοναξιάς κοιτούσα τον άντρα που κοιμόταν, καθόταν ή διάβαζε δίπλα μου και αναρωτιόμουν τι στο καλό γύρευε εκεί. Αφού δεν ήθελα να είναι εκεί. Μερικές φορές ήθελα να εξαφανιστεί, να εξαϋλωθεί, να μην νιώθω καν την παρουσία του. Μια βραδιά, επιστρατεύοντας όλο τον αυθορμητισμό μου, τον έδιωξα. Καφρίλα θα μου πείτε αλλά έτσι ένιωθα. Το κατάλαβε και έφυγε. Και καλά έκανε. Δεν τον ήθελα και το ήξερε. Την ανασφάλειά μου ικανοποιούσα. Αυτό το αχόρταγο θεριό της αποκάλυψης που όσο το ταΐζεις τόσο πεινάει και στο τέλος καταπίνει ακόμα κι εσένα.

Κι έφυγε. Και τι έκανα χωρίς αυτόν; Τα πάντα. Και καλύτερα. Και με μεγαλύτερη διάθεση και χωρίς να έχω και αυτόν τον κόμπο στον λαιμό και χωρίς να πιέζομαι. Με λίγη περισσότερη ταλαιπωρία βέβαια αλλά υπάρχει μεγαλύτερη ταλαιπωρία από το να βάζεις τον εαυτό σου στον αυτόματο; Από το να έχεις έναν άντρα δίπλα σου μόνο και μόνο για να μην νιώθεις μόνη; Από το να υπάρχουν στιγμές που δεν θες καν να σε αγγίζει κι όμως να το υπομένεις στωικά απλώς για να παίξεις τον ρόλο σου για ακόμη μια φορά; Ταλαιπωρία στην ζωή μας υπάρχει πάντα σε ότι κατάσταση και να βρίσκεσαι. Απλά πρέπει να επιλέξεις αυτήν που δεν θα χρειαστεί να πληρώσεις πολύ ακριβά.

Ήμουν τελικά ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη!!!!! Στην αρχή με έπιασε λίγο πανικός μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς του «στηρίζομαι μόνο στον εαυτό μου». Μόλις τους βρήκα όμως, αναθεμάτισα όλες εκείνες τις στιγμές που πίεσα τόσο τον εαυτό μου, που κατακρεούργησα την προσωπικότητά μου μόνο και μόνο για να έχω δίπλα μου ένα ανδρείκελο του ίδιου μου του φόβου.