ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΦΟΡΑ

Με στοιχειώνει ένα λάθος. Ένα λάθος που κάνω ξανά και ξανά. Κι όμως όταν το κάνω φαίνεται τόσο σωστό. Και μετά ξεφτίζει πάλι. Όπως όλα τα φτηνά αρώματα. Αυτό το πήγαινέλα με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια.

Θέλω! Όλοι μέσα μας, λέμε διάφορα θέλω. Θέλω μια δουλειά που να μου επιτρέπει να ζω αξιοπρεπώς. Κι όμως οι περισσότεροι βολευόμαστε σε δουλίτσες που απλά μας προσφέρουν τα προς το ζην. Θέλω ένα σύντροφο δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα. Κι όμως, έτσι και σε επισκεφθεί αυτό το μαλακισμένο με τα βέλη (που έτσι και το πιάσω ούτε ο Δίας δεν θα το γλιτώνει από τα χέρια μου), αυτός ο σύντροφος πάει περίπατο και έχεις πια εκείνο το πάθος που σε συνεπαίρνει. Εκείνο που χωρίς αυτό δεν γίνεται ρε γαμώτο.

Και συνεχίζεις μόνη. Γιατί το πάθος δεν έχει χώρο στην πρακτική σου ζωή. Και σου φτάνει, γιατί αλλιώς δεν γίνεται ρε γαμώτο. Και δέχεσαι τον άλλο όπως είναι. Και αρκείσαι στα λίγα που σου προσφέρει, γιατί έχεις προσπαθήσει να φύγεις, αλλά ήταν μάταιο. Γιατί πάντα ξαναγυρνάς. Για να πάρεις μια τζούρα από τις πολύτιμες στιγμές. Και μετά πάλι μόνη.

Μόνη έμαθες. Τι ζητάς τώρα; Πάρε αυτό που μπορεί να σου δώσει, γιατί παραπέρα δεν έχει. Παραπέρα δεν θέλει. Αφού δεν γίνεται αλλιώς. Αφού χωρίς αυτόν δεν γίνεται. Αφού κοπανιέσαι και σφίγγεσαι. Σφίγγεσαι όμως και όταν σε φτύνει, σε απογοητεύει, όταν εξαφανίζεται και όταν δεν σηκώνει το τηλέφωνο, γιατί έχει χαθεί στον κόσμο του και ποιος ξέρει που αλλού.

Καμμένο χαρτί τον είπες και ίσως να είχες δίκιο. Καμμένο χαρτί είσαι κι εσύ που γυρνάς ξανά και ξανά μαγεμένη για να γευτείς λίγο από την ονειροχώρα που σου δίνει, ομολογουμένως, απλόχερα. Και με τη πραγματικότητα τι γίνεται; Εκεί είσαι πάλι μόνη. Και μαζί του και χώρια μόνη θα είσαι.

Μόνο οι στιγμές αξίζουν από αυτόν και μόνο αυτές κρατάς. Εθισμός, εξάρτηση. Έχεις αρχίσει και τον καταλαβαίνεις και τον συγχωρείς και τον αγαπάς όλο και πιο πολύ. Κι όλο λες να φύγεις κι όλο ξαναγυρνάς. Σαν μια πεταλούδα που στροβιλίζεται με σκοπό να εκτοξευτεί μα πάντα γυρνάει πάλι στη βάση της.

Ο πόνος είναι μόνιμος και οι χαρές περιορισμένες. Μα έχεις μάθει να ζεις με αυτό και πλέον σου έγινε συνήθεια. Όταν σε αγγίζει γιατρεύονται όλα. Σα την Οντέτ από την λίμνη των κύκνων που γινόταν γυναίκα μόνο τις νύχτες και μετά πάλι κύκνος περιμένοντας υπομονετικά τη λύτρωση.

Και σκέφτεσαι τρόπους και του έχεις τρομερά νεύρα και δίνεις κούφιες υποσχέσεις που χάνονται τη στιγμή που θα ακούσεις τη φωνή του στο τηλέφωνο και θα τρέμεις μη τυχόν και καταλάβει την αγωνία σου. Και αυτός θα το καταλαβαίνει και θα το εκμεταλλεύεται. Γιατί όλα τα καταλαβαίνει κι ας μην το λέει. Απλά δεν θέλει να σου κάνει το χατίρι, γιατί έτσι έμαθε. Γιατί δεν χρειάζεται. Έτσι τον έμαθες εσύ.

Ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει, μα το ζεις. Το ζεις κι όπου πάει. Γιατί χωρίς αυτόν δε γίνεται. Περιμένεις τη στιγμή που θα γίνεται όμως. Τη στιγμή που πια όλο αυτό δεν θα σου είναι αρκετό και θα θέλεις κάτι παραπάνω. Ξέρεις ότι αυτό το κάτι παραπάνω από αυτόν δεν θα το πάρεις ποτέ. Εσύ κρατάς το καρπούζι, εσύ και το μαχαίρι και ελπίζεις κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσεις.

Αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν λέει ο αοιδός. Αλλοίμονο σ' αυτούς που αγάπησαν πολύ, θα πω εγώ. Πάλι παραμυθιάζομαι γαμώτο. Αυτό δεν είναι αγάπη. Είναι αρρώστια. Ίσως, όπως όλες οι αρρώστιες να βρω τη γιατρειά. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να πιω το φάρμακο που τόσα χρόνια αποφεύγω...