Στα πολύ μικράτα μου, μέχρι τα 6 περίπου, λίγο πριν πάμε στην Χαλκίδα, ζούσαμε στην Θεσσαλονίκη. Μέναμε κάπου κοντά στην Στρατού, σε ένα τεράστιο σπίτι (αεροδρόμιο συνήθιζε να το λέει η μαμά μου) όπου έχω τις περισσότερες παιδικές μου αναμνήσεις όσο κι αν φαίνεται περίεργο, γιατί ήμουν μωρό.
Μακριά από τους βλάκες. Μην τους λυπάστε. Καταρχήν είναι βλάκες κατ' επιλογήν. Κανείς δεν γεννιέται βλάκας. Όλοι γίνονται στην πορεία από άρνηση να γίνουν οτιδήποτε άλλο. Κατά δεύτερον είναι κίνδυνος για τον εαυτό τους και κυρίως για τους άλλους!! Τρίτον και τραγικότερον πιστεύουν ότι είναι έξυπνοι (και αυτό είναι το χειρότερο είδος). Τρέξτε μακριά...
Άντρες. Τι μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μιας γυναίκας; Το άλλο μας μισό. Κι ας μην το βρούμε ποτέ, τουλάχιστον όσο υπάρχουν αυτοί, υπάρχει και η ελπίδα, πως είναι κάπου εκεί έξω και μας περιμένει. Τι λέω μας περιμένει; Αδημονεί. Τι γιατί; Γιατί έτσι το έχω φτιάξει στο μυαλό μου.
Καθόσουν στο κρεβάτι μου. Έτριβες το χέρι σου νευρικά και είχες το βλέμμα της απελπισίας. Εσύ, που παλιά σε φοβόντουσαν κι οι πέτρες. Εσύ, που κουβαλούσες σιδερογροθιά στην τσάντα για να μην σου κουνιέται κανείς. Δεν είχα καταλάβει όμως ότι εσύ φοβόσουν τελικά πιο πολύ από όλους. Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω γι αυτό που με πονάει γιατί δεν ξέρω τι...
Ένα ρημαδοκαφέ είπαμε να πιούμε στην Αριστοτέλους. Εγώ κοιτούσα γύρω γύρω. Έπαιρνα μάτι για να είμαι ειλικρινής. Έχει ανοίξει ο καιρός και γίνεται χαμός (έκανα και ρίμμα). Πιπινοθύελλα. Ε λίγο η Άνοιξη, λίγο το αεράκι....πολύ θέλει να σου φύγει το μάτι????? Η Ράνια ήταν αμίλητη και, για ίσως μοναδική φορά, δεν προσπάθησε καν να μου τραβήξει την...
Τι θα έκανα χωρίς εσένα;;;;; Τον ρώτησα γερμένη στον ώμο του, νιώθοντας προστατευμένη από όλους και από όλα. Είχα μόνο ξεχάσει να με προστατέψω από τον εαυτό μου. Ήμουν περήφανη που τον είχα στην ζωή μου. Βασικά ήμουν περήφανη που είχα κάποιον στην ζωή μου. Οποιονδήποτε. Είχα αρχίσει να κουράζομαι μόνη, να ντρέπομαι, και βολεύτηκα όπως όπως, με...
Η κρίση. Πάντα αυτή η κρίση. Η Συνήθης δικαιολογία για όλα τα δεινά και τα τινά που συμβαίνουν στην εποχή μας. Ακόμα και όταν βρέχει η κρίση φταίει. Το βρήκαμε τώρα.
Άργησα πολύ να γράψω αυτή την φορά. Γράφω για σένα. Πώς και τι να γράψω για σένα? Οι σκέψεις χτυπούν με βία το χαρτί και ξαναγυρνούν πίσω. Θέλουν να μείνουν εγκλωβισμένες μέσα μου. Θα τις βγάλω όμως. Με το καλό με το κακό δεν έχει σημασία. Αρκεί να βγουν. Το έχω ανάγκη. Λύτρωση? Μπορεί. Βοήθεια? Ίσως. Μάλλον φοβούνται μην σε...
Αθήνα, σε ποιο θέατρο δεν θυμάμαι. «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς. Εγώ γύρω στα 23, παιδί κι ανυποψίαστη ακόμα. Θεατρόφιλη όπως ήμουν ανέκαθεν και ειδικά του κλασικού έτρεξα να το δω. Παναγιωτοπούλου - Πυρπασόπουλος. Καταπληκτικοί και οι δύο.
10/10/2014 ετών 34. "Να ζήσεις Νονάκι και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά". Κάθε χρόνο στα γεννεθλιά μου κάνω ακούσια μια γρήγορη ανασκόπηση. Αφού τελειώσει το τραγουδάκι και λίγο πριν σβήσω τα κεράκια περνάει η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου. Δεν βλέπω καθαρές εικόνες απλά εμπιστεύομαι την γέυση που αφήνει αυτό το γρήγορο...
Κάποια στιγμή ένας κύριος τον ρώτησε που θα πήγαινε. Όταν ο μικρός απάντησε «Με πάει η μαμά μου στο θέατρο» τότε κατάλαβα γιατί ήταν τόσο ήσυχος. Το σκεφτόταν, προετοιμαζόταν. Τον γιο μου τον πάω θέατρο από 2 χρονών. Το λατρεύω το θέατρο και προσπάθησα να το περάσω και στο παιδί. Και τα κατάφερα. Βέβαια ίσως αυτή η αγάπη να μην...
